Google zegt dat dit een weg is

Vroeg op (6 u) voor de rit over een stuk van de oorspronkelijke ho chi minh trail. Eerst nog even wat extra benzine, koekjes en water ingeslagen voor als we pech krijgen.
Langs deze trail komen namelijk maar heel weinig mensen en er bestaan niet zoals langs alle wegen tot nu toe, geen garages die het weer even snel kunnen oplappen.
Gelukkig van Gerrit ook wat kabels mee, mochten we moeten slepen.
Op alles voorbereid dus, op hoop van zegen!

De trail was echt prachtig en liep recht de jungle in. Super groen, maar ook super goed onderhouden. Het zijn van die grote betonnen blokken die naadloos op elkaar aansluiten dus het rijdt eigenlijk nog lekkerder dan gangbaardere wegen, waar vaak dat opgelapte asfalt ligt.
We keken wederom onze ogen uit, heel veel heerlijke bochten. Eindeloos ging een rechterbocht over in een linkerbocht. Het bleef stiekem toch ook wel spannend, want wat als de motor er mee stopt? Gelukkig wel echt kunnen genieten van het pad, zonder pech.
Het plan was om de ochtend dit pad te volgen en dan in de middag door te steken naar de snelweg zodat we rond 4/5 uur zouden aankomen in dong ha, een tussenstop/stad. Rond 6 uur wordt het wel echt donker en wil je niet meer op de weg zitten: geen licht en iedereen rijd nog steeds als debielen, maar dan zie je niet waar het getoeter vandaan komt :)
De weg om door te steken werd niet herkend door de navigatie, maar wel te zien op Google maps.
Google bleek erg bij de tijd te zijn; de weg was er wel maar verre van af.
Er was een weg uitgegraven tussen de bergen en soms lag er wat gestort grind, maar dat was het ook echt. Het pad wisselde van zand, tot modder, tot zelfs water. De bruggen waren er (nog) niet, wel duidelijk in aanbouw, maar je moest dus door het water rijden naar de overkant om je weg te kunnen vervolgen.
Mariska heeft wel even aan haar vader gedacht op de momenten dat ze al slippend en glijdend door het water en de modder crosste! Wat een avontuur, maar wat een stress hadden we er ook van, want hoe lang gaat dit pas nog door en houden die motoren het wel!?
We hebben zeker een uur op die manier gereden tot we asfalt zagen. wat een opluchting!
dit was echter van korte duur en het onafgemaakte pad ging nog even door als grindpad.
Maar er kwam natuurlijk een einde aan en een uur later zaten we in dong ha in weer zo'n super stijlvol super leeg hotel. Dat koude biertje hadden we nu wel dubbel en dwars verdiend!

Op het dak van het hotel hebben we een filmpje gemaakt voor team korte water, om te vertellen dat Mariska eind januari daar weg gaat. Als een ware Floortje dessing deed ze verslag van de reis en met een lach en een traan de boodschap over kunnen brengen. Op dat moment was het 11 uur in de ochtend en hadden zij nl. teamvergadering.

'S avonds weer wat streetfood gescoord op de hoek van de straat.
We zijn er inmiddels zo aan gewend om zo te eten, dat het gek voelt om op een plek te eten waar je niet kunt zien dat er gekookt wordt. Een karretje met grote pannen stelt ons gerust, daar is het eten lekker.