Buon ma Thuotttoet-doet-het-niet

Wat hadden die motoren zich tot -op uitzondering van de ketting na- goed gehouden tijdens die lange zware rit!

We hadden besloten door te rijden naar Da Lat en Buon Ma Thuot te laten voor wat het was. Snel door!
Bij het starten van de motor kuchte en proestte Melvin's motor echter tot ie -duidelijk te horen- overleed en werkelijk niets meer deed. Op naar de garage maar weer. Jammer, want we waren zo goed opgestaan en vol frisse tegenzin klaar om er tegen aan te gaan. Een garage vinden was iets minder makkelijk, maar een Vietnamese jongen, Tri, schoot ons te hulp. Hij liep met ons mee naar een garage en probeerde ons te helpen met het uitleggen van het probleem. De monteur dook in de motor en zag al snel dat het een vastloper was. We hadden nog geen tijd gehad om de olie te vervangen na gister, dat zouden we net doen, maar Melvins motor had daar niet meer op kunnen wachten. De motor moest helemaal uit elkaar worden gehaald en gemaakt worden. Dat zou wel een tijdje duren werd duidelijk.
Een motor ziet er van de buitenkant al niet heel simpel uit, maar wanneer je ziet wat er nog meer IN de motor ziet, besef je pas hoe ingewikkeld het is. Het leek wel een grote Matroesjka pop, laag na laag na laag werd afgepeld.

In de tussentijd hebben we ons vermaakt bij de bar van Tri en zijn vrienden. Zij wilden wel heel graag engels leren. Van de cijfers, de seizoenen, kleuren en kledingstukken tot aan het weer hebben we uitgelegd. Tussen ons in stond een laptop met WiFi waarop we google translate konden gebruiken en elkaar wat beter begrepen. De grammatica is echter wel weer zo anders dat sommige vertalingen nergens op sloegen. (Je moeder is duur bv.)

Tri bood ons aan om in zijn huis te verblijven. Hij wilde niet dat we nog in een  hotel moesten slapen, dat zou te duur zijn. Vietnamese gastvrijheid, type hij in op Google Translate. Toen het nog langer bleek te duren bij de garage en Tri erop stond dat we de motor eerste testte voor we nog een lange rit zouden maken, besloten we op het aanbod in te gaan.
Dit zou dan een echte traditionele Homestay zijn, weer zo'n avontuur.
Tri woonde met zijn moeder en vriendin van moeder (een heeeeel oud superdun uitgedroogd gekrompen vrouwtje, we noemen haar rozijntje) in een huis net even buiten de stad.
De motoren werden in de woonkamer gezet en we kregen varkensvlees in vet geserveerd. Wij hadden een fles rijstwijn gekocht om hem te bedanken, maar dit begreep hij niet helemaal; rijstwijn is voor arme mensen, mensen met geld drinken bier.. Oeps..
De rijstwijn werd in het altaar gezet, geofferd aan Shiva of Buddha. Ook goed. Wij probeerden duidelijk te maken dat het onze manier was om dankbaarheid te tonen, waarop Tri uiteindelijk gelukkig dankjewel kon zeggen, in het engels, net geleerd :)

Tri en zijn vriend Tuon namen ons mee uit eten, met de taxi (kostte gemiddeld minder dan een euro om naar de andere kant van de stad te rijden). Eerst aten we rijst met kip langs de weg, en vervolgens gingen we naar een BBQ restaurant. Twee van hun vriendinnen schoven ook aan. Ook hier moesten we weer eten!
We kregen kwarteleitjes geserveerd, maar deze eitjes waren niet gevuld met eitjes, maar kleine kwartelkuikentjes! Ze aten de soort van embryo's dus op!
We zijn allebei best bereid om iets te proberen, maar dit lukte ons echt niet om te proeven. Vriendelijk bedankt. Dat vonden ze maar grappig.

We zijn na het tweede diner naar een club gegaan. Een discotheek met alleen maar sta tafeltjes op de dansvloer, gevuld met torens van blikjes bier en vers fruit waar je onbeperkt van kunt eten. Super lekker!
Wij waren de enige Europeanen hier; Heel interessant om eens de grootste in een club te zijn, we keken zo over de hoofden van alle Vietnamese gasten.
Ook hier waren we een soort van Kardashians, iedereen wilde met ons op de foto en gaf ons bier!
We hebben het niet al te laat gemaakt omdat we de volgende dag toch echt weer verder wilden met de tocht naar Da Lat.
Rond half 12 sloten we de avond af. Niet met een broodje Döner zoals je thuis in Amsterdam wel eens doet na een avondje stappen, maar met een vers vruchtensapje of melk! Onze gastheren vonden dit heel normaal.

Toen we bij het huis van Tri aankwamen, bleek de buitenpoort gesloten te zijn. Tri schrok en zei zoiets van: ik wil niet dat mijn moeder wakker wordt van ons, de hond zal gaan blaffen, dus laten we naar een hotel gaan.
Een hotel!? Dat dachten wij dus allebei niet! Onze tassen en motoren stonden binnen en we zouden juist niet naar een hotel...!
Na wat strenge blikken van ons, klom Tri toch maar over het hek en kon ons van binnen uit erin laten.
We slopen langs de hond en langs de woonkamer waar moeder en rozijntje op een matras op de grond lagen te slapen, onder het flikkerende licht van het altaar.

We mochten in zijn kamer slapen, daar stond een twee persoons bed met klamboe. Zag er erg luxe uit. Het tegendeel was echter waar; het bleek een plank met beddengoed er op. Melvin kon zijn lenzen niet uitdoen, want die spullen lagen beneden, naast de slapende honden die niet wakker gemaakt mochten worden. In onze kleding lagen we daar dan. "Dit hoort bij het avontuur he..!" zeiden we tegen elkaar. We mochten niet naar beneden om naar de wc te gaan, maar moesten we maar plassen in de douche boven. Tot overmaat van ramp moesten we na 2 uurtjes liggen (niet slapen dus) toch echt plassen. Melvin dacht slim te zijn en het niet in het putje op de grond te doen, dat zou zo spetteren, maar in de gootsteen, komt uiteindelijk toch in dezelfde afvoer, was zijn gedachte.
Terwijl hier dit deed, werd het toch akelig nat op de grond, en het kletteren klonk alsof de afvoer er niet was. En dit was dus ook het geval.. Onder de gootsteen zat helemaal geen afvoer, dus alles wat er in kwam, kletterde met dezelfde vaart weer op de grond!
Daarna mocht Mariska in haar maillot in het hoekje op de grond plassen. Wat een armoede zeg.

Rond een uur of 6 opgestaan, Tri stond ons al netjes op te wachten en ook moeders en rozijntje waren al hartstikke wakker en in de actie stand.
Na een Pho Bo bij een naastgelegen tentje hebben rare kwibussen Tri & Co gedag gezegd, hartelijk bedankt voor de gastvrijheid en reden we net voor 7 uur het volgende avontuur tegemoet.