BVO'tje (Biertje voor onderweg) voor de Kardashians

Een easyrider onderweg had ons een hotel aanbevolen, iets van het centrum vandaan maar wel rustig en voor een goede prijs (€13.- per nacht, geen geld he?!)
De mensen die we onderweg tegen kwamen waren er toevallig ook neergestreken. Kleine wereld hoor.
Zij reden met z'n twee op 1 motor. De achterkant helemaal volgepakt met tassen en het meisje daar tussen in gepropt. We wisselden wat verhalen uit, ook over de motor. Hij had er heel wat tijd in gestopt om de juiste motor in de juiste conditie te vinden en was hier zeer tevreden over. Hij had blijkbaar geleerd van de ervaringen van vorige trips, door bv Cambodja en Laos. 

De gehele trip naar het hotel hadden we een zwabberend achterwiel gehad. Dit maakte de trip nog spannender: wanneer we over de bergweg vol bochten naar beneden reden wilde het nog wel eens gebeuren dat je aan de andere kant van de weg eindigde als je over een hobbel reed, zo, net voor een bus of vrachtwagen ofzo, die omhoog reed. dan is het toeteren wel handig.
In de shop onderweg vervingen ze de lagers, het wiel zat los. Een stukje blik (van een biertje bv) werd er tussen gepropt om speling te voorkomen.
Dit bleek tijdelijk. 60 km verder zat de band weer los. Wederom een blikje bier als oplossing. Het schoot niet echt op.
Het is vervelend wanneer je geen vertrouwen hebt in de motor die je zo ver moet brengen. Je hebt minder de kans om te genieten van het uitzicht onderweg, en dat is zo prachtig! Melvin bleef gelukkig maar op de aan-knop van zijn Go Pro drukken, alles was het filmen waard! Wat hebben we een plezier van de Go Pro; wanneer we onderweg niet kunnen genieten vanwege het weer of de slechte wegen, dan kijken we het aan het eind van de dag gewoon even terug, op ons gemak :)
Overal waar we komen wijzen de Vietnamezen overigens op de camera op de helm, dat hebben ze nog nooit gezien en vinden het echt hilarisch.

Aangekomen in kontum besloten we de motor maar even te laten voor wat het was en langs het Tour bureau voor een trip naar een van de minority villages. Deze dorpen zijn praktisch afgezonderd van de buitenwereld en heel primitief. Je kunt dan met een gids een ochtend heen lopen, om daar in de omgeving rond te lopen, een stukje met de boot (een uitgeholde boomstam) te varen en te slapen in een van de hutjes in het dorp.
In het Tour bureau zat nog een Europees stel te kijken naar de opties in de reisgids (een paar A4tjes). Zij stelden zich voor als Sandra en Christian uit Oostenrijk en opperden meteen maar om de trip samen te doen. Zij waren op wereldreis en net aangekomen in Vietnam.
De reisgids, mr hun/mr chicken was een wat oudere Vietnamees die duidelijk van het leven had genoten -en nog steeds deed. Roken drinken, vrouwen etc. Hij nodigde Melvin meteen uit voor een avondje goed doordrinken. Melvin bedankte vriendelijk (hij wist onderhand wat een avondje happy water kon doen).
Toen de afspraak voor de volgende dag touren was gemaakt, was het al bijna donker geworden en moesten we nog eten.
Maris haar licht deed het niet (je zult je onderhand afvragen wat het nog wél doet aan de motor) dus vlak naast elkaar door de donkere straten. We zagen een plekje waar veel locals zaten en gingen daar dus ook maar zitten -dat is een beetje onze standaardtactiek geworden-. Hier schonken ze kannen bier voor 25.000 dong (22.000 dong = 1 dollar) maar er zaten eigenlijk alleen maar mannen in de tent. De eigenaresse kon geen Engels, dus bestellen lukte niet echt. De gebaren voor 'eten' kwamen ook niet echt aan. Ze haalde haar dochter er bij, die was 28 maar zag er uit als 16, werkte als accountant en kon wel een beetje Engels. Zij legde uit dat je niet kon eten, maar alleen maar drinken. Wat de andere mannen aan het eten waren moesten wij maar niet proberen. Ze wees op haar buik en zei 'animal'. Ingewanden dus?
Haar moeder maakte wel iets van gedroogde inktvis voor ons, een soort hapje.
Moeder en dochter bleven de gehele tijd netjes naast ons zitten en glimlachen. Super aardig en gastvrij, maar we hadden onderhand zo'n honger gekregen!
We besloten de kan snel op te drinken en verder te gaan. We weten niet meer hoe de dochter heet -ze heeft haar naam wel genoemd, zoals vele andere vietnamezen die we hebben ontmoet, maar vaak is het maar een eenlettergrepige klank en dus niet te onthouden- , maar zij had ons wat restaurants aanbevolen. Het bbq restaurant was erg goed, maar wel érg duur zei ze. Wel 300.000 dong (€13). Mel mist een lekker groot stuk vlees dus op naar het BBQ restaurant. We laten 'm er eens goed uit hangen ;)

Het zag er chiquer uit dan de gemiddelde tent en zat vol grote tafels met grote groepen Vietnamezen.
We werden onthaald als de Kardashians (niemand weet waar ze bekend van zijn maar toch wil iedereen er mee op de foto) Zeker 200 man riep helloooo helloooo! We love u!! En een heleboel gegiechel. De hele tent stond op zijn kop. 
Mensen kwamen naar onze tafel voor een selfie -zelfs de floormanager.
We kregen van de tafel naast ons een biertje in onze handen gedrukt en Melvin wilde zijn dankbaarheid tonen door het vrolijke vietnameze gebruik in te zetten: mot hai ba zjoo! Hij stond hierbij aan het hoofd van de tafel en kreeg de hele zaak mee. Dit zou je thuis iets minder snel doen, en dat ook nog eens in een andere taal. Maris was trots.

De serveersters schonken ons special beer uit een mooi flesje. 
We wisten niet wat we meemaakten! Om het nog wat gekker te maken werd er een paar minuten na onze binnenkomst muziek opgezet: happy birthday!
De ene na de andere tafel kreeg een vuurfontein en taart. Serieus elke tafel had een jarige en kreeg een verjaardagsliedje. En dan stonden ze allemaal op om keihard mot hai ba zjoo te roepen. Wij deden weer dapper mee. 
De kindjes hadden ons ook als attractie opgemerkt; langs ons rennen om ons aan te raken en verschrikkelijke pret wanneer we reageerden natuurlijk. De rekening bleek €10.-
Door de donkere straten terug geslopen en geslapen op een kei kei hard bed, maar wel voldaan van het avontuur van die dag.