Google zegt dat dit een weg is deel 2

Mel had zich weer even verdiept in een bijzonder mooie route. We proberen de snelwegen altijd te vermijden, dus ook deze keer had Mel een beetje op Google zit rondneuzen voor een mooie route.

Deze route liep langs de Cambodiaanse grens en was duidelijk geen snelweg. Mariska had gelezen dat juist in de binnenlanden, tegen de grens van Cambodja, veel minority villages in opstand waren tegen de regering, waardoor de regering 1. niet veel investeerde in het land aldaar (denk aan infrastructuur) en 2. dat zij niet wilden dat er daar al te veel toeristen kwamen, laat staan van de snelweg af zouden gaan.
Hier had Melvin geen boodschap aan, want een mooie avontuurlijke route is immers heilig! Uiteindelijk wist hij Mariska te overtuigen door de route op Google te tonen: het is toch echt een weg, en niet eens zoveel omrijden, volgens Google zelfs nog sneller!

Dus daar gingen ze. Het begon allemaal prachtig, langs koffieplantages, kleine dorpjes met ook hier vrolijke kindjes en mooie bamboe bossen.Bijna business as usual.
Totdat de weg toch langzaam aan weer slechter werd en de weg steeds zanderiger werd en er uiteindelijk helemaal geen asfalt meer was. Het leek de zandpadenrit van Gerrit wel! Inmiddels wisten wij ook dat er om de 20 km een nieuw soort wegdek zou opduiken, zoals we dat in vorige ritten ook hadden gezien. Een mooi stuk duurt nooit langer dan een uurtje, maar dus ook de slechte stukken niet. Niets aan de hand dus, dachten we nog.
Niets bleek echter minder waar..
Na 2 uur rijden door het mulle zand en nog steeds geen einde in zicht, schoot de ketting van Mariska's motor eraf, waardoor het wiel blokkeerde en het leek alsof ze keihard op de rem trapte en een mooie slip maakte (zo zag Melvin het in ieder geval) " Heb je dan nu je avontuur?!" riep Mariska. In the middle of nowhere, met een kapotte motor, geen idee hoeveel benzine nog en geen idee hoe lang nog tot het volgende teken van leven, of nog beter, een teken van een garage.
We pruttelden wat aan de ketting, ducktape van Gerrit kwam nog even te pas om een en ander op zijn plek te houden, maar om de 10 meter schoot de ketting er weer af. Het was al bloedheet, nu was het kookpunt wel bereikt!

Gelukkig was er 400 meter verderop toch een teken van leven te bespeuren en ja, dit bleek ook nog eens een ' garage'  te zijn. 
Het HONDA bordje was als een Fata Morgana in de woestijn.

We toeterden de monteur wakker, die direct aan de slag ging. Langzaam maar zeker druppelden de inwoners van de paar huisje erom heen, de tuin van de monteur in. Ze gingen allemaal in een kringetje zitten op een kleedje buiten, en dronken thee.
De monteur zette er een nieuwe ketting en tandwielen op, trok alles nog even goed en toen het klaar was nodigde hij ons uit voor ook een kopje thee.
Ook hier werden de baby's tevoorschijn getoverd voor een fotoshoot met de Hollanders. Langzaam kwam er weer een glimlach op ons gezicht. Nog wel steeds zonder al te veel overtuiging, want we wisten niet hoe lang de rit nog was en hoe deze er verder uit zou zien. De mannen aan de thee maakten met wat hand- en voetwerk duidelijk dat de ' weg'  nog 50 km lang zo zou blijven.Even slikken en weer doorgaan dus.

Onderweg kwamen we nog een heel leger tegen, met grote kapmessen in hun hand, ze keken niet zo vrolijk en dit was dus best intimiderend. Toen we echter de weg vroegen kregen we een gepassioneerde uitleg dat het nog een heel end zou zijn en daarna grote glimlachen en gezwaai -met de messen. Even slikken en weer doorgaan dus.

Na uiteindelijk 10 uur rijden kwamen we aan bij Buon Ma Thuot, wat was het heerlijk om verkeer, drukke wegen en asfalt te zien. Gek hoe dat werkt.

Google zei dat dit een weg was, nou mooi niet