Chinees is niet Vietnamees

Geslapen met de gordijnen open en wakker geworden met geweldig uitzicht op de bergen. Onvergetelijk.
Dan wat langzame bewegingen a.k.a taichi op het buitendek, lekker wakker worden.
Na het ontbijt (het bleef een verrassing) nog wezen kajakken rondom een floating village. Die mensen leven dus gewoon echt in huisjes op blauwe plastic vaten en het blijft allemaal drijven.
Mel dacht daar een kindje van ongeveer 5 jaar te zien spelen met speelgoed in een van de hutjes, maar het bleek 'gewoon' de was te vouwen. Arme mensen, maar ze doen gewoon wat ze doen, geen gezeur. Gewoon leven.

Voor de lunch nog even gauw een demonstratie van het snijden van de groentes (bloemen tomaatjes, bloemen komkommer en wortels en het wortel netje)
En cooking class: fresh Springrolls maken.
Zo veel activiteiten! Niet normaal, het leek wel een schoolreisje.
Na de lunch dan eindelijk weer aan land gebracht. Onze groep wilde nog wel even onze motoren bewonderen, dus rondje van de zaak langs het kantoor.
En toen mochten we weer! Op de motor!
Nog wel langs een motoshop gestopt omdat de tank van Mel lekte en eigenlijk aan de onderkant ook wel bijna helemaal door was.
Voor €30 nieuwe tank er op laten zetten. Vonden we best veel omdat we andere reizigers hadden gehoord over prijzen van €5. Nog geprobeerd te onderhandelen, maar de beste vent hield voet bij stuk. Maar goed, wel een gloednieuwe glimmende zwarte tank en wat zekerder op weg.
Het regende veel en er waren veel vrachtwagens op de weg, reed niet lekker.
Twee uur gereden tot aan hai phong. Doorweekt en moe ingecheckt in een hotel dat vroeger heel chique was, dat kon je wel zien aan de lobby. Beetje vergane glorie, zoals het hele dorp eigenlijk.
Het ligt aan een haven en er komen wel aardig wat expats en investeerders dus er zijn ook westerse cafés en restaurants. Deze zijn dan alleen weer niet zo druk bezocht als de oorspronkelijke Vietnamese keukentjes op kruispunten van de straat. Vanavond geen zin om met de knieën in onze nekken buiten te zitten, dus een Chinees familie restaurant bezocht. De eigenaar was vereerd dat wij bij hem kwamen eten en kwam geregeld een praatje maken. Hij bleek een speelgoed fabriek in China te hebben gehad, l; Melvin kreeg meerdere keren een hand en soort van knuffels toen hij over het speelgoed van zijn vader vertelde natuurlijk!
De man vertelde dat hij uiteindelijk failliet ging en alles heeft moeten verkopen. Dit deed hij voornamelijk in Vietnam en zo is hij hier blijven hangen. Hij zag dat er geen Chinese restaurants waren dus opende hij deze. Je zou zeggen dat het wel op Vietnamees eten zou lijken maar dat valt dus wel mee. Voor €16 ons buikje vol gegeten. Fooi gegeven van €2,50; de serveerster was compleet van slag. Toen we het restaurant uit liepen waren ze nog naar elkaar aan het giechelen.

Reis naar ninh binh gepland voor morgen. Vroeg onder de wol -op wederom een staaldraad bed- gegaan.