Jungle baby

Ondanks enige brakheid van de karaoke avond ervoor was het ons toch gelukt om iets voor 10 uur aan te schuiven in een verlaten ontbijtzaal. Deze was dit keer buiten onder een veranda. Zoals we schreven in ons vorig verslag: Het mooie van het communisme is dat veel grote hotels eigendom zijn van de staat en personeel wordt ingeroosterd alsof het volgeboekt is. Na een goede koffie en een gebakken eitje weer op de motor gestapt voor de eerste 200 km rit naar Nationaal park Phong Nha-Kẻ Bàng. In ninh binh hadden we van het Spaanse koppel iets gehoord over de jungle Boss en na een kleine zoektocht op Google leek ons dit ook wel iets. De jungle Boss had een homestay een soort bed & breakfast waar hij 3 gasten verblijven had en hikes door de jungle organiseerde. Nog geen 5 minuten nadat we de verlaten boulevard van cua lo af hadden gereden begon het alweer te spetteren. Tijd om de regenpakken weer aan te doen. Echter voelde dit keer Alles wat we moesten doen wat zwaarder. Gelukkig was de weg richting het binnenland redelijk rustig en overzichtelijk waardoor het een makkelijke maar lange rit was.

Tijdens een van de stops in de middag is Melvin tot zijn grote verbazing zijn motor sleutel voor het contact verloren. Toen we weer op wilden stappen was de sleutel nergens meer terug te vinden. Daar stonden we dan: in een klam Regenpak, zweterig van de schrik, rondom de motor lopen om misschien de sleutel toch nog ergens te vinden, 5 keer alle zakken nagaan. Verschrikkelijk! Na 5 minuten stonden alle bezoekers van het eettentje mee te zoeken. Zeker 15 man! Helaas toch echt niet gevonden en het moment dat we op zoek zouden gaan naar een garage, probeerden een paar mannen het contact al op andere manieren aan te krijgen. Na 5 minuten besloten we dat dit maar moest stoppen en niets opleverde. Maar toen..!! Toen kwam er van even verderop een man met een Honda sleuteltje en kreeg het contact van de motor zo aan! Dit was niet Melvins sleuteltje, maar de sleutel van de man zelf..            Hij gebaarde dat het goed was en hop hop, ga maar. We waren echt flabbergasted, gebeurde dit nou echt? Een paar high fives en gejuich later konden we dus weer verder. Maar niet voordat de moeder van het eettentje nog even een touwtje om het nieuwe sleuteltje bond, vast aan de motor. Op dat moment konden we er weer hard om lachen, en dat deed iedereen om ons heen ook. Domme Hollanders :)

Na nog een paar tussenstops voor een colaatje voor de nodige suikers zagen we vanuit de verte grote witte letters op een berg verschijnen a la Hollywood maar dan met Phong Nha-Kẻ Bàng. We zijn er! Gelukkig wist Google precies waar de jungle Boss zich schuil hield en reden we er in1 keer heen. Hij stond op het terras en kwam naar ons toe om ons te verwelkomen. Gelukkig hij had nog een kamer vrij. Een prachtige plek met uitzicht op de heuvels. We vroegen of we nog mee konden eten en dat kon gelukkig. Wij trokken ons nog even terug in onze kamer waar we al snel in slaap vielen totdat er op de deur werd geklopt dat het eten klaar was. De jungle Boss was net vader geworden van zijn 2e kind en wanneer hij deze vasthield was hij ineens niet meer de stoere, beetje norse macho man, maar een giechelend ventje die continue zat te snuffen aan zijn dochtertje (ze geven hier geen kusjes, maar snuiven aan je wang)
Het hele gezin zat er klaar voor. In eerste instantie was er binnen gedekt op een tafel van 20 centimeter hoog waar iedereen op de grond omheen zat. Plots kwam iedereen naar buiten en werd alles geserveerd op de picknick tafels. Ook hier kwam naar goed Vietnamees gebruik de happy water weer op tafel. Iets wat we ondanks onze brakheid niet dorsten te weigeren. Na 2 shotjes hebben we toch vriendelijk bedankt; we hadden hier onderhand wel wat ervaring in gekregen natuurlijk. Ondertussen schoven ook andere familieleden van de baas aan. Zijn vrouw kookt kennelijk voor alle familie in de buurt. Scooters rijden af en aan.
Al smakkend werkte de familie driftig met hun stokjes al het eten naar binnen. Een vlugheid die we niet konden bijbenen. Toen alles erin zat hebben we ons langzaam verontschuldigd en zijn we onze kamer ingegaan. De volgende dag meegaan met een hike van 8 uur hebben we bij nader inzien overgeslagen. Te moe van de avond ervoor en de lange rit over de eindeloze snelweg.

De volgende dag stond om 8 uur de pho weer klaar. Na het eten zijn we naar een garage geweest voor een grote beurt aan onze motor. Dit was wel even nodig voor de bergrit de volgende dag. De baas had gebeld wat er moest gebeuren en nadat we de motoren hadden gedropt zijn we naar het toerisme centrum geweest voor een boottocht naar de phong nha cave. Een enorme grot waar je alleen met de boot in kunt. De tocht heen is 5 km en duurt een half uur. Aangekomen bij de grot gaat de motor uit en roeit de kapitein verder. Intensief werkje maar wel voor een goed doel: Een onwerkelijke wereld die prachtig verlicht is!
Het was niet eens zo druk hier, naast ons wat bootjes met luidruchtige rokende chinezen en Vietnamezen. Zij stopten met praten wanneer ze ons zagen en de camera's verschoven van de grot naar ons! Helloooo howareuuu!

We werden aan de kant afgezet en konden verder een stukje te voet de grot bewonderen.
Het was wat vochtig en glad natuurlijk, en bij een klein afstapje viel Mariska op haar kont.
Nou heeft ze een beste bumper, maar deze was helaas niet groot genoeg om de harde knal op te vangen. Pijn in het stuitje als gevolg. Dapper opgestaan en doorgegaan natuurlijk.

Na het bezoek aan de grot bleek de garage nog niet klaar te zijn. De monteur leek ook niet bezig aan onze motoren, maar aan een siësta ofzo.
Kon nog wel de hele middag duren volgens hem, ja dat dachten wij ook op die manier ja.
Maar goed, rondje door het stadje dan maar, beetje rondhangen, in backpackers hostel Easy Tiger.
Mariska heeft daar de regiodirecteur gemaild om in te gaan op het aanbod van e nieuwe functie.
Geproost op deze stap!
Na een aantal keer langs de garage te zijn geweest was het half 6 (toen het donker was geworden) mooi geweest. Nou hier die motor! 
Nieuwe ketting en tandwielen voor beide motoren. In het donker terug naar de homestay waar we bij het kampvuur nog even nagenieten.