whitening lotion of in de tunnels

De dag begonnen met wat boodschapjes: plastic zakjes voor o.a. de kokosolie die begint te lekken, maar ook voor de vuile was die nu het overgrote deel van de tas begint te beslaan.
En wat zonnebrandcreme maar, want na de rit van gister wel een klein rood rondje op de hals en een rood voorhoofd (incl. Helmstreep) en neus.
Er was enorm veel keuze, maar wel heel bijzondere want er was alleen maar factor 50 en dan de keuze uit welk merk en welke bleking je wilde. Ja bleking, hoe wit je je huid wilde hebben.
In Europa doen we allemaal zo ons best om een kleurtje te krijgen, in vietnam doen ze dus juist hun best om zo wit mogelijk te blijven/te worden.
Melvin vroeg de winkelier nog om een lagere factor, maar zij lachte heel hard omdat ze dacht dat hij een grapje maakte. Dan maar de zonnebrand met de meest natuurlijke uitstraling, van de tekst op de verpakking wordt je ook niet echt wijzer.

De tocht begon naar de Vinh Moc tunnels.
Deze liggen in het DMZ, het gedemilitariseerde gebied van tijdens de Vietnamees/Amerikaanse oorlog.
 Tijdens de Vietnamoorlog was het strategisch gelegen aan de grens van Noord- en Zuid-Vietnam. De tunnels werden in 6 jaar tijd gebouwd en steeds uitgebreid, als toevluchtsoord voor dorpsbewoners om te ontsnappen aan de intense Amerikaanse bombardementen. Het was in gebruik van 1966 tot aan 1972. In het complex waren waterputten, keukens, kamers voor elke familie en medische ruimtes. Ongeveer 60 families leefden in de tunnels, er werden 17 kinderen in geboren. Zo ook de man die mee liep met onze gids. 
Dit was een super klein mannetje, dat niet kon praten, maar wat klanken en gebaren maakte. Hij kwijlde en zijn loopje wat een soort gestrompel. Het zag er super zielig uit, maar hij leek wel trots te zijn op het feit dat hij daar geboren was en wilde ons heel graag alles laten zien. Wat zonlicht wel niet kan betekenen voor de ontwikkeling van een kind he ;) De gids moest er een beetje van zuchten en gedoogde hem, zo leek het.
In een klein gebouw wat ze het museum noemde hingen wat foto's van hoe het toen was met uitleg en een grote maquette van hoe de tunnels opgebouwd waren. De kleine man wees ons op foto's van de nursery en dan weer naar zichzelf. In stoffige vitrine kasten lagen geweren en dagboekjes brieven van generalen. 
Toen de tunnels in, laag, bedompt, vochtig, donker! Heel indrukwekkend want het loopt enorm ver door en heeft wel 3 verdiepingen. De kleine man rende ons steeds voor of later weer achter ons. Soms schrokken we een beetje van hem, dook ie weer ergens op uit het donker met die rare klanken die hij maakte. Horror figuur, haha
En maar op de foto willen.
Aan het eind van de tunnels vroeg hij -natuurlijk- om wat geld. Maar niet alleen voor zichzelf, ook voor de gids. Dat verdeelde hij ook netjes.

Daarna doorgereden naar Hue
Onderweg langs een prachtige kustweg, zonnetje erbij, alles klopte.
Alle kindjes onderweg zwaaien en roepen helloo, lijken oprecht blij je te zien.
Twee keer een ander duo op motoren voorbij zien komen, natuurlijk ook even gezwaaid.
Pagodes langs de kant van de weg, grote herdenkings tempels voor de ancestors, soms midden in de rijstvelden of in het water. Heel indrukwekkend.
Geluncht aan zee. In maar 1 van wel 20 tentjes op een rij, zaten mensen. Daar gingen wij dus ook maar zitten. De gastheer zette en tafeltje en 2 stoeltjes op het strand, vóór de Vietnamese gasten die gewoon in het tentje zaten. We werden als bezienswaardigheid maar weer neergezet.
We vroegen om eten, maar het ging niet heel gemakkelijk. Uiteindelijk kregen een bord vol met krabben, die een vrouwtje had gekookt. We hadden niet echt een idee hoe we dit moesten eten, maar onderweg naar het toilet had Mariska anders mensen het zien eten (heel veel schaal in je mond doen en heel veel ook weer uitspugen, gewoon op de grond)
We gingen er voor. Het werd na een tijdje makkelijker, maar het bleef veel werk voor weinig resultaat. Maar ach, we zaten lekker in de schaduw, op het strand, wat wil je nog meer.

In hue aangekomen bij pilgrimage boutique hotel en resort. Klinkt chique en dat is het ook. Geen vergane glorie, maar huidige glorie. In de Gloria wat is dat lekker!